സർപ്പക്കാവിന്റെ കാണാക്കാഴ്ച്ചകളിലേയ്ക്ക്

                           ചക്രവാളം ചുവപ്പ് നിറം പ്രാപിച്ചു തുടങ്ങുന്നു, ഇരുട്ട് പരക്കുന്ന ആകാശത്ത് പറവകൾ കൂട്ടമായി പറന്നകലുന്നു. നേതാവിന്റെ നിർദേശാനുസരണം അച്ചടക്കത്തോടെ അവ ദൂരേക്ക്‌ മറയുന്നു. മഴയുടെ പ്രതീതി ഉണർത്തിക്കൊണ്ട് കാർമേഘങ്ങൾ അങ്ങിങ്ങ് തലപൊക്കി തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. കൊടും വെയിലിൽ തളര്ന്നു പോയ കണ്ണാടിച്ചെടികൾക്ക് ജീവശ്വാസം വീണിരിക്കുന്നു.

വിജനമായ ആ പ്രദേശത്ത് ഞങ്ങൾ ചെന്നിറങ്ങുമ്പോൾ ഇളം കാറ്റ് വീശുന്നുണ്ടായിരുന്നു . അമ്മയോടൊപ്പം കുടുംബക്ഷേത്ര ദർശനത്തിന് എത്തിയതാണ് ഞാൻ. പണ്ടെങ്ങോ കണ്ടു മറന്ന സർപ്പക്കാവുകൾ മാത്രമാണ് ഇതിനെപ്പറ്റിയുള്ള ഏക ഓർമ്മ. വാഹനങ്ങൾ ചീറിപ്പായുന്ന ടാറിട്ട റോഡിൽ നിന്നും വലത് തിരിഞ്ഞ് കുറച്ച് ഉള്ളിലായാണ് ക്ഷേത്രം . പഴയകാല പ്രതാപത്തിൻ നിഴലിൽ ഒതുങ്ങി നിൽക്കുന്ന ആറാട്ട് കുളമാണ് വലതു തിരിയാനുള്ള സൂചിക. മണിമാളികകൾ അങ്ങിങ്ങ് തല പൊക്കിയതൊഴിചാൽ അത് ഇപ്പോഴും ഒരു നാട്ടിൻപുറം തന്നെ. പണ്ടെങ്ങോ കൃഷി നശിച്ച പാടശേഖരങ്ങൾ , പൊട്ടിപ്പൊളിഞ്ഞ ചെങ്കൽ റോഡുകൾ ഇവയൊക്കെ കഴിഞ്ഞ കാലത്തിന്റെ ഓർമ്മയിൽ നിലകൊള്ളുന്നു. സ്ഥിതി ഇതൊകെ ആണെങ്കിലും ശാന്തമായ അന്തരീക്ഷവും അതിൽ ഒഴുകി നടക്കുന്ന ശുദ്ധ വായുവും മനുഷ്യവാസം സുഘകരമാക്കുന്നുണ്ടാവാം.

                              ചെങ്കൽ വീഥിയിൽ അൽപം മുന്നോട്ട് പോയപ്പോൾ വലതു വശത്തായി ക്ഷേത്രം കണ്ടു. പ്രവേശന കവാടം കടന്നു നീണ്ടു കിടക്കുന്ന വഴിയിൽ കൂടി അകത്തേക്ക് കടന്നു. ക്ഷേത്രക്കുളം കാലാകാലങ്ങളായി ഉപയോഗശൂന്യമായി കിടക്കുന്നതിന്റെ സൂചനകൾ കണ്ടു തുടങ്ങി, മാലിന്യക്കൂമ്പാരങ്ങൾ ജലാശയത്തിനു പുതപ്പുവിരിച്ചിരിക്കുന്നു. കാലഹരണപ്പെടാൻ കാത്തു കിടക്കുന്ന ഒരു മുൻതലമുറ സമ്പത്ത്.
അവടെ നിന്നും നടന്നു ശ്രീകോവിലിനു അടുത്തെത്തിയപ്പോൾ ക്ഷേത്ര പുനരുദ്ധാരണം നടക്കുന്നതിന്റെ സൂചനകൾ കണ്ടു തുടങ്ങി, പഴയ കൽഭിത്തികളുടെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ അങ്ങിങ്ങ് ചിതറിക്കിടകുന്നു, പുതിയ കരിങ്കൽ അടിത്തറയുടെ പണിയും നടക്കുന്നു. പ്രതിഷ്ഠ താൽകാലികമായി മറ്റൊരു സ്ഥലത്തേക്ക് മാറ്റിയിരിക്കുന്നു. പുതിയ ക്ഷേത്ര വാതിലുകൾക്കും മറ്റുമായി തേക്കിൻ തടികൾ അറത്കൂട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്നു. കാടുപിടിച്ച് കിടന്നിരുന്ന വിശാലമായ പ്രദേശം അടുത്തിടയിൽ എപ്പോഴോ വൃത്തി ആക്കിയത് കാണാൻ ഉണ്ട്. അവടെ നിന്നും നോക്കുമ്പോൾ അങ്ങകലെ സർപ്പക്കാവുകൾ അവ്യക്തമായി കാണാം. ദേവിയെ തൊഴുതു വണങ്ങി കാവ് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു. ഭൂപ്രദേശം അത്രയും വേണ്ടവിധം ഉപയോഗപ്പെടുത്താത്തതിന്റെ ലക്ഷണങ്ങൾ കാണാനുണ്ട്. അങ്ങിങ്ങായി തെങ്ങുകൾ തല ഉയർത്തി നിൽക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും വിളകൾ പേരിനു മാത്രം, പൈതൃക സമ്പത്തുകൾ അവഗണിക്കപ്പെടുന്നതിന്റെ മറ്റൊരു ഉദാഹരണം.

                        സർപ്പക്കാവിൽ എത്തിയപ്പോൾ ചിന്തകൾ മുറിഞ്ഞു . ഓർമ്മയിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന കാവിനു രൂപമാറ്റം സംഭവിച്ചിട്ടില്ല എന്നത് ആശ്വാസം ഏകുന്ന കാര്യമാണ്. കാലത്തിന്റെ കുത്തൊഴുക്കിൽപ്പെട്ടു നശിക്കാതെ കിടക്കുന്ന അപൂർവ സമ്പത്ത്. പുറം ലോകവുമായി യാതൊരു ബന്ധവും ഇല്ലാത്ത ഒരു സ്ഥലത്ത് എത്തിപ്പെട്ടതായി എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു.
കൽത്തറകലിൽ പ്രതിഷ്ടിച്ചിരിക്കുന്ന നാഗത്താന്മാരുടെ വിഗ്രഹങ്ങൾ അന്യർ അശുദ്ധം ആക്കാതിരിക്കാൻ ചുറ്റുമതിൽ കെട്ടി സംരക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു. പൂജാ കർമ്മങ്ങൾക്ക്  വരുന്ന കാർമ്മികർക്കു മാത്രമേ ഉള്ളിൽ പ്രവേശനം ഉള്ളു. ചുറ്റുമതിലിന് വെളിയിൽ പ്രതിഷ്ടക്ക് മുഖാമുഖമായി കൽവിളക്കുകൾ സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്നു. കഴിഞ്ഞു പോയ പൂജയുടെ ബാക്കിപത്രം എന്നപോലെ കരിന്തിരി അവശിഷ്ടങ്ങൾ കൽവിളക്കിൽ തല താഴ്ത്തി കിടക്കുന്നു. ഒന്നുകിൽ അടുത്ത പൂജ വരെ , അല്ലെങ്കിൽ ആരെങ്കിലും വന്നു വിളക്ക് തെളിയിക്കുന്ന വരെ അവയ്ക്ക് സ്ഥാന ചലനം സംഭവിക്കുകയില്ല . ഇതിനു താഴെ ആയി നിലത്ത് കർപ്പൂരതറകൾ സജ്ജമാക്കി വച്ചിരിക്കുന്നു, അവയുടെ മേൽക്കൂരകളിൽ കറുപ്പ് നിറം പടർന്നിട്ടുണ്ട്. ആചാരനുഷ്ടാനമെന്നോണം വലിയ സിമന്റ് തറയിൽ കളമെഴുതി കോലം വരച്ചതിന്റെ രേഖകൾ മായാതെ കിടക്കുന്നു. കഴിഞ്ഞു പോയതും എന്നാൽ അധികം പഴക്കം ചെല്ലാതതുമായ ഏതോ ഒരു പ്രഭാതത്തിൽ കളത്തിനു വർണ്ണശോഭ ഏകിയ മഞ്ഞൾപ്പൊടിയും കുങ്കുമവും അങ്ങിങ്ങ് ചിതറിക്കിടക്കുന്നു. പേരാൽ, മഞ്ചാടി മരം അങ്ങനെ പേരറിയുന്നതും അറിയാത്തതുമായ ഒട്ടനവധി വൃക്ഷസ്രേഷ്ടർ തലയുയർത്തി തണലേകുന്നു. അവയിലെല്ലാം വള്ളിച്ചെടികൾ സ്ഥാനം പിടിചിട്ടുമുണ്ട്.

പെട്ടെന്നാണ് നിലത്ത്, ചുറ്റുമതിലിനും കരിവിളക്കിനുമിടയിൽ കിടക്കുന്ന ഒരു നേർത്ത വസ്തു എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽ പതിഞ്ഞത്, ആകാരഭംഗി നശിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ഒരു അപ്പൂപ്പൻതാടി. പെട്ടെന്ന് എവടെ നിന്നോ ഒരു തണുത്ത കാറ്റു വീശാൻ തുടങ്ങി, നനുത്ത കുളിരേകി കടന്നു പോകുന്ന പടിഞ്ഞാറൻ കാറ്റു പോലെ. ഓർമ്മകൾ വർഷങ്ങൾക്കപ്പുറത്തേക്ക് സഞ്ചരിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

പണ്ട് മലയാ സ്കൂളിൽ 5ആം  ക്ലാസ്സിൽ പഠിക്കുന്ന കാലത്ത് കൂട്ടുകാരുമൊത്ത് സ്ഥിരമായി കടന്നു പോകുന്ന ഒരു ഇടവഴി ഉണ്ടായിരുന്നു. ടാറിട്ട റോഡ്‌ ഉണ്ടായിരുന്നിട്ട് കൂടി ആ പാത ആയിരുന്നു ഞങ്ങൾക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടത്. കാരണം മറ്റൊന്നുമല്ല, മഞ്ചാടി മരങ്ങൾ തണൽ വിരിച്ച് നിൽക്കുന്നുണ്ട് ആ വഴിയിൽ, കൂടാതെ അപ്പൂപ്പൻ താടി ചെടികളും. ദിവസവും രാവിലെ 9 മണിയോടടുത്ത് കടന്നു പോകുമ്പോൾ നിലത്ത് നിറയെ മഞ്ചാടി കുരുക്കൾ ചിതറിക്കിടക്കുന്നുണ്ടാകും. ആ നേരത്ത് വഴിയോരം വെള്ളമണൽ കുപ്പായത്തിൽ ചുവന്ന പുള്ളികൾ കണക്കെ കാണപ്പെടും. പിന്നീടങ്ങോട്ട് മഞ്ചാടി പെറുക്കൽ മത്സരം ആണ്, അന്നത്തെ ഏറ്റവും വാശി ഏറിയ മത്സരം. തോളിൽ ബാഗും ഒരു കയ്യിൽ ചോറ് പൊതിയും ഒക്കെ ആയി പെറുക്കി എടുത്തത് എണ്ണി തിട്ടപ്പെടുത്തി വിജയിയെ കണ്ടെത്തി  കഴിയുമ്പോളേക്കും 30 മിനുടോളം കടന്നു പോയിട്ടുണ്ടാകും. കഷ്ട്ടപെട്ടു ശേഖരിച്ച അമൂല്യ വസ്തു ഇതിനു വേണ്ടി പ്രത്യേകം ഒഴിച്ചിട്ടിരിക്കുന്ന  ബാഗിന്റെ അറയിൽ ഭദ്രമായി ഇട്ട ശേഷം നടപ്പ് തുടരും. ഏകദേശം 15 അടി മുന്നോട്ട് പോയിക്കഴിയുമ്പോൾ അപ്പൂപ്പൻ താടികൾ വായുവിലാകെ പറന്നു നടക്കുന്നത് കാണാം. കിട്ടാവുന്നത്ര നശിക്കാതെ കയ്യിലാക്കി യാത്ര തുടരും. തുടർ യാത്രയിലത്രയും അപ്പൂപ്പൻ താടിയുടെ സൗന്ദര്യാസ്വാദനം ആണ്. വിത്തിൽ നിന്നും പൊട്ടി മുളച്ച നരച്ച താടി രോമം കണക്കെ അത് തൂവെള്ള ശോഭയേകി നിലകൊണ്ടു. സൂര്യകിരണങ്ങൾ പതിക്കുമ്പോൾ താടിരോമങ്ങൾ വജ്രശോഭ പൂണ്ടു. അതും ആസ്വദിച്ച് സ്കൂളിൽ എത്താരാകുമ്പോളെക്കും ഫസ്റ്റ് ബെൽ കാതിൽ പതിക്കും. പെട്ടെന്ന് ശ്രീകോവിലിൽ നിന്നും മണിമുഴക്കം കേട്ടു, ഓർമ്മകൾ ദൂരേക്ക്‌ മറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞു.

താഴെ കിടന്ന അപ്പൂപ്പൻ താടി ഉപേക്ഷിച്ചു പോകാൻ ആ പഴയ മലയാ സ്കൂൾകാരന്റെ മനസ്സ് അനുവദിച്ചില്ല, അതും എടുത്ത് അടുത്ത കാവിലേക്കു നടക്കുകയായി. അവിടെ എത്തിയപ്പോൾ ആണ് മനസ്സിലായത് ഇത് വരെ കണ്ടതൊന്നുമല്ല യദാർത്ഥ കാവ് എന്ന്. മനുഷ്യന്റെ കടന്നാക്രമണം തീരെ അനുഭവിച്ചിട്ടില്ലാത്ത അവശ്ശെഷിപ്പ്. പണ്ടത്തെ മുത്തശ്ശികഥകളിൽ എന്നോ കേട്ടു മറന്ന വിശേഷണങ്ങൾ എല്ലാം ഒരുമിച്ച് സങ്കമിച്ച പോലെ. ചുറ്റുപാടുകൾ ആദ്യത്തേതിൽ നിന്നും തികച്ചും വ്യത്യസ്തം. മുളങ്കാടുകൾ സമ്പന്നമാക്കിയ പ്രദേശത്തിൻ നടുവിലൂടെ ഉള്ള നേർത്ത പാതയിൽ വൻ വൃക്ഷ വേരുകൾ തല ഉയർത്തി തിരികെ പോകുന്നു.  മുളകൾ പടർന്നു കിടക്കുന്നതിനാൽ നടപ്പാതയിൽ അല്ലാതെ ഒരു തരി മണൽ പോലും കാണാനില്ല. സൂര്യകിരണങ്ങൾ മുളയിലകളിൽ പതിക്കുമ്പോൾ ആ പ്രദേശം ഒട്ടാകെ  മഞ്ഞ നിറം പ്രാപിക്കുന്നു. ഒരു പ്രത്യേകതരം അനുഭൂതി, ഭയവും കുളിർമയും ഒരുമിച്ച അവസ്ഥ. വിജനമായ വനാന്തരങ്ങളുടെ നടുവിൽ ഉള്ള പ്രതിഷ്ഠ പോലെ അത് ഭീതി ഉയർത്തി നിലകൊണ്ടു. ഉള്ളിൽ കയറാൻ അമ്മയ്ക്ക് പേടി ഉള്ളത് പോലെ തോന്നി, വിറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും എവിടെ നിന്നൊക്കെയോ ധൈര്യം സംഭരിച്ച് ഞാൻ അകത്ത് കടന്നു. ഹൃദയത്തിൽ വിസ്ഫോടനങ്ങൾ നടക്കുന്നുണ്ടോ എന്നു സംശയിച്ച നിമിഷം ആയിരുന്നു അത്. ഓരോ കാലടി വയ്ക്കുമ്പോളും മുളന്കാടുകളിൽ നിന്നും എന്തോ എന്നെ ലക്‌ഷ്യം വയ്ക്കുന്നത് പോലെ. അതിന്റെ ഒത്ത നടുവിൽ എത്തിയപ്പോൾ ആണ് തല ഉയർത്താൻ തോന്നിയത്. ഭയം പെട്ടെന്ന് മനസ്സിൽ നിന്നും ഓടി മറഞ്ഞു, അത്രക്കും മനോഹരം ആയിരുന്നു അവിടെ നിന്നുള്ള കാഴ്ച. മുളയിലകളും, മരങ്ങളും ഒക്കെ ആയി കാവ് തന്റെ ഉഗ്ര രൂപം പൂണ്ട് നിൽകുന്നു. ഇത്തിരി നേരം ഞാൻ അതാസ്വദിച് അതെ പടി നിന്ന് പോയി. പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ പറ്റാത്തൊരു സുഖം എന്റെ ഭയത്തെ കീഴടക്കിയിരിക്കുന്നു. പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോൾ കാലങ്ങൾക്കപ്പുറം നഷ്ട്ടപ്പെട്ടുപോയെന്നു കരുതിയിരുന്ന എന്തൊക്കെയോ താൻ കണ്ടെത്തിയതിന്റെ ആശ്വാസം. അകത്ത് കയറാതെ പോയിരുന്നെങ്കിൽ എന്തൊക്കെയോ നഷ്ട്ടപ്പെട്ടു പോകുമായിരുന്നു. ഈ സ്ഥലങ്ങൾ 21ആം  നൂറ്റാണ്ടിലും അവശേഷിക്കുന്നു എന്നത് ചെറിയ കാര്യമല്ല.

മനുഷ്യന്റെ  വികസന മനോഭാവത്തിൽ തട്ടി പല പൈതൃക സമ്പത്തുകളും നശിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു, ഈ സ്ഥലം  ഇതേ പോലെ എത്ര കാലം ഇനി നിലകൊള്ളും എന്നതും നിശ്ചയമില്ല. ഇത് കണ്ടുപിടിക്കാൻ ഞാൻ എന്തെ ഇത്ര വൈകിയത്. എന്റെ താല്പര്യ വിഷയങ്ങളിൽ പണ്ട് ഇതിനു സ്ഥാനം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നു ഞാൻ മനസിലാക്കുന്നു, അതിൽ പശ്ചാത്തപിക്കുന്നു. വീഴ്ചകളിൽ നിന്ന് പാഠം ഉൾകൊള്ളാൻ എനിക്കിന്ന് കഴിയുന്നുണ്ട്.  ജീവിതത്തിൽ പ്രായോഗികമാക്കാൻ  ഉള്ള ഒരു വലിയ പാഠം  ആണ് ഇവിടം ഇന്നെനിക്ക് സമ്മാനിച്ചത്, ഇനി ഇതിൽ വിട്ടു വീഴ്ച ഇല്ല.
ചിന്താശകലങ്ങൾ കണ്ണുനീർ പൊഴിക്കാൻ തുടങ്ങിയതറിഞ്ഞപ്പോൾ തിരികെ നടന്നു, വീണ്ടും വരാം എന്നാ ഉറച്ച വിശ്വാസത്തോടെ, തിരക്കു പിടിച്ച നഗര ജീവിതത്തിലേക്ക്...